به گزارش تحریریه، وودی آلن در حالی که مشغول به ساخت پنجاهمین فیلم خود است، اعلام کرد این فیلم آخر او خواهد بود و بعد از این فیلم اثر دیگری نخواهد ساخت. او این خبر را در گفتگویی با روزنامه اسپانیایی La Vanguardia اعلام کرد و گفت دیگر علاقه به ساختن فیلم ندارد اما می‌خواهد در سالهای آخر عمرش رمان بنویسد.

فیلم آخر این کارگردان برجسته سینمای آمریکا به زبان فرانسوی خواهد بود و او، آن را با فیلم موفق دیگرش Match Point «امتیاز نهایی» که در سال ۲۰۰۵ ساخت، مقایسه کرده است.

این کارگردان و طنزپرداز ۸۶ ساله که بعد از مواجه شدن با اتهامات جنسی دخترخوانده خود به نحوی از چشم طرفدارانش افتاده است این سخنان را در یک گفتگوی نیم ساعته اینستاگرامی با الک بالدوین، بازیگر و تهیه کننده آمریکایی مطرح کرد.

الک بالدوین همان فردی است که چندی پیش در جریان ساخت یک فیلم به صورت تصادفی به مدیر تصویربرداری شلیک می‌کند و این فرد جان خود را از دست می‌دهد.

آلن در این گفتگو تاکید کرد: قبلا فیلم ساختن هیجان داشت چرا که نمایش فیلم روی پرده سینماها بود ولی الان مردم فیلم‌ها را در خانه‌هایشان می‌بینند.

او اضافه کرد: دیگر آن ذوق و شوق وجود ندارد. حس خوب وقتی بود که می‌دانستی پانصد نفر همزمان در حال تماشای فیلم بودند. بهرحال این فیلم آخر هم می‌سازم و می‌فهمم که چه حسی خواهم داشت.

وودی آلن با نام اصلی آلن استوارت کونیگزبرگ در اول دسامبر ۱۹۳۵ در خانواده‌ای یهودی در بروکلین به دنیا آمد. خیلی زود استعداد او در شوخ‌طبعی و طنزگویی آشکار شد.

هنوز کودک بود که اولین طنزهای خود را برای انتشار به روزنامه‌ها فرستاد و اولین نوشته‌هایش در روزنامه نیویورکر منتشر شدند. گفته می‌شود که او با انتشار نوشته‌های طنزآمیز در ۱۶ سالگی بیشتر از پدر و مادر خود درآمد داشت.

هنگامی که وودی آلن از نیمه‌ دهه ۱۹۶۰ به سینما روی آورد، آشکار بود که رسانه‌ دلخواه خود را یافته است.

او با نخستین فیلم‌های کوچک و کم‌خرج خود، به عنوان چهره‌ جوان و پرکار سینمای کمدی نامی شد. در میان نخستین کارهای او به ویژه دو فیلم قابل توجه هستند: پول رو بردار فرار کن! (۱۹۶۹)، دوباره سعی کن، سام! (۱۹۷۱)

اما کار اصلی وودی آلن که دستخط او در سینما شناخته می‌شود، در اواخر دهه ۱۹۷۰ بود، به خصوص با کارگردانی سه فیلم به نام های آنی هال (۱۹۷۷)، زندگی درونی (۱۹۷۸) و منهتن (۱۹۷۹).

از آثار دیگری که وودی آلن در آن به عنوان کارگردان، نویسنده و بازیگر حضور داشته است می‌توان به «کازینو رویال» ۱۹۶۷، «مردان بحران: سرگذشت هاروی والینجر» ۱۹۷۱، «موزها» ۱۹۷۱، «درخواب‌فرورفته» ۱۹۷۳، «عشق و مرگ» ۱۹۷۵، «جبهه» ۱۹۷۶ و «آلیس» ۱۹۹۰ اشاره کرد.

نکته قابل توجه دیگر درباره وودی آلن این است که او هرگز در مراسم اسکار شرکت نکرده است و جوایزش را همواره دیگران از طرف او دریافت کردند.

وودی آلن در تمام سال‌هایی که به عنوان کارگردان مشغول به کار بود، موفق، مطرح و پرحاشیه بود.

وودی آلن در سال، ۱۹۵۶ وودی آلن با هارلین روزن ازدواج کرد. این دو در سال ۱۹۵۹ از یکدیگر جدا شدند. (تاریخ اولین ازدواج و طلاق وودی آلن، مختلف ذکر شده است.) چندی بعد، روزن از آلن بابت تصویر نادرستی که از او در مصاحبه‌های تلویزیونی اش داده بود شکایت کرد.

همسر دوم آلن، لوئیز لسر بود که در سال ۱۹۶۶ با یکدیگر ازدواج و در سال ۱۹۷۰ از یکدیگر جدا شدند.

در سال ۱۹۷۰ آلن وارد رابطه عاشقانه‌ای با دایان کیتون شد. این رابطه بعد از یک سال به پایان رسید، اما کیتون در تعدادی از فیلم‌های آلن از جمله آنی هال بازی کرد و به خاطر این فیلم موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین هنرپیشه زن شد.

میا فارو شریک زندگی بعدی الن، بعد از ۱۲ سال در سال ۱۹۹۲ از او جدا شد و بیان داشت که الن از دخترش "دیلن"، هنگامی که هفت سال داشته سو استفاده کرده و با دختر خوانده‌اش، "سون-یی پرون" نیز رابطه دارد.

دختر وودی آلن نیز در نامه‌ای که در نیویورک تایمز چاپ شد، موضوع را مورد تأیید قرار داد. وی می‌گوید: وودی آلن از هر فرصتی مثلا زمانی که او دراز کشیده و با اسباب بازی قطار خود بازی می‌کرده در تعرض به او استفاده می‌کرده است. دیلن می‌نویسد: وودی آلن به او وعده می‌داده است او را به پاریس می‌برد و او ستاره فیلم هایش می‌شود. وی می‌افزاید: وودی آلن از او می‌خواسته است تا به مادرش میا، حرفی نزند.

پس از آن الن و پرون این رابطه را تایید کرده و در سال ۱۹۹۷ با هم ازدواج کردند.

وودی آلن در یک مصاحبه در سال ۲۰۰۸ خود را به عنوان یک «بی‌خدای مبارز فرویدی» توصیف می‌کند.

از دیگر نکات مهم و قابل توجه در زندگی وودی آلن، اظهارات وی درباره جنایات اسرائیل در غزه است.

آلن در این باره گفته است: به عقیده من، منشاء این درگیری به بدرفتاری عرب‌ها با یهودی‌ها پس از جنگ جهانی دوم برمی‌گردد، احساس می‌کنم اعراب از ابتدا به هیچ عنوان با آنها خوب رفتار نکردند و این یک مشکل بزرگ بود. یهودیان جنگ وحشتناکی را پشت سر گذاشته بودند، میلیون‌ها نفر از آنها قتل و عام شده بودند و در سراسر اروپا مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند و تنها این تکه بسیار بسیار کوچک از کره زمین در میان بیابان به آنها رسیده بود، اگر تنها اعراب می‌گفتند، ما می‌دانیم که شما چه کشیده‌اید و این تکه کوچک از زمین برای شما و ما دوستان شما باقی خواهیم ماند و به شما کمک خواهیم کرد، یهودیان نیز از در صلح در می‌آمدند ولی متاسفانه اعراب اینکار را نکردند. آنها راه حل مناسب را انتخاب نکردند و این همه مشکلات به وجود آمد.

پایان/